“How often do we tell our own life story? How often do we adjust, embellish, make sly cuts? And the longer life goes on, the fewer are those around to challenge our account, to remind us that our life is not our life, merely the story we have told about our life. Told to others, but—mainly—to ourselves.”

Julian Barnes, The Sense of an Ending

***

Mijn werk kenmerkt zich door verwevenheid van allerlei herinneringen. In deze tijd met een dagelijkse stortvloed aan beeldmateriaal raken persoonlijke en collectieve herinneringen steeds meer met elkaar verwikkeld. Ik nodig mensen in mijn tekeningen uit om daarbij stil te staan, te reflecteren en te dromen. Niet door één direct beeld, maar met een zoektocht door de tekening heen. Ik focus daarbij op ‘kleine’ herinneringen met de vraag wat is authentiek en wat niet? Of is dat niet belangrijk en zoeken wij mensen vooral naar een overkoepelend, geruststellend en verklarend verhaal, onze eigen ‘alternative facts’? En staan we daarmee, ondanks al onze moderne ideeën, niet in een eeuwenoude traditie van verhalen verzinnen? Vandaar ook de keuze voor houtskool, één van de oudste tekenmiddelen.

***

My work is characterized by all kinds of interwoven memories. In this day and time the daily overload of images results in an increase of intertwined personal and collective memories. With my drawings I invite people to take a moment to acknowledge this, to reflect and dream. Not by one direct image, but by a search through the drawing. I focus on the ‘minor’ memories meanwhile wondering: what is authentic and what is not? Or maybe that’s not even important at all. Are we mainly just searching for an overall, comforting and explanatory story by using our own ‘alternative facts’? And aren’t we still living in an ancient old tradition of making up stories, despite all our modern ideas? This is why I chose to work with charcoal, one of the oldest drawing materials.